'Ik heb voor de psychiatrie gekozen omdat ik ook een verschil wil maken in iemands leven.'

“In mijn tussenjaar kreeg mijn moeder steeds meer last van psychische klachten. Het ging steeds slechter, waardoor ik haar vaker moest ondersteunen. Mijn vader werkte veel, dus de zorg kwam vooral bij mij terecht. Op een gegeven moment kon mijn moeder haar dagelijkse dingen niet meer zelfstandig doen. We hebben hulp gezocht via de huisarts, maar het duurde even voordat ze de juiste zorg kreeg. Uiteindelijk is mijn moeder vrijwillig opgenomen bij Pro Persona.”

“De grootste uitdaging was dat ik niet goed wist wat er aan de hand was met mijn moeder. Als iemand fysiek ziek is, geef je bijvoorbeeld een paracetamol tegen de pijn, maar bij mentale problemen is het heel anders. Het is onvoorspelbaar en je weet niet hoe het met iemand gaat. Daarnaast vond ik het moeilijk om te accepteren dat ik zelf niet veel kon doen en moest wachten op passende hulp.”

“In mijn tussenjaar kwam ik erachter dat ICT niet echt mijn passie was. Ik ben een mensenmens en houd ervan om met mensen te werken. Toen het slechter ging met mijn moeder, kregen we hulp van maatschappelijk werkers. Zij hebben ons enorm goed geholpen en dat inspireerde mij om ook in de psychiatrie te willen werken. Als maatschappelijk werker kun je echt een verschil maken in iemands leven, en dat wil ik ook doen.”

“Ik loop stage op de afdeling Duet in Wolfheze. Duet bestaat uit 2 units, deze units verschillen van elkaar in de mate van zorgzwaarte en begeleiding.  Op Duet 1 komen cliënten binnen die vaak nog in een crisis zitten. Ze moeten eerst gestabiliseerd worden voordat ze naar een afdeling met meer vrijheid kunnen. Duet 2 is een afdeling waar mensen iets meer vrijheid hebben.”

 “Door de zorg voor mijn moeder heb ik al veel geleerd over hoe ik moet omgaan met mensen die bijvoorbeeld in een psychose zitten. Die ervaring helpt me nu in mijn stage. Ik weet hoe ik met mensen moet praten die waanideeën hebben. Ik vraag ook nog steeds aan mijn moeder hoe zij die tijd heeft ervaren, zodat ik nog beter begrijp wat zij doormaakte.”

“Het gaat nu gelukkig veel beter met mijn moeder, maar ze zal altijd te maken blijven houden met haar mentale aandoening. Wat haar enorm hielp, was dat haar omgeving lief voor haar was. Door haar uit te nodigen en haar te helpen haar leven weer op te pakken, kreeg ze weer vertrouwen. Voor mensen zonder een netwerk is dat veel moeilijker. Daarom vind ik het belangrijk dat wij als hulpverleners er zijn voor mensen die dat niet hebben, zodat ook zij de steun krijgen die ze nodig hebben.”